So, dütt Johr heff ik to’n eersten Mol versöcht, en heel Geschicht op Platt to vertelln. Gor nich so eenfach un ik weet ni wat ik en gooden Schriever bün oder nicht. Se müss je ok kort sien un dramaatsch un besünners un to dat Thema passen.

Nu heff ik de Noricht kreegen. Min Geschicht to „Vertell doch mol“ weer nich good nooch. Nuja, so is dat. In de Schuuflaad wull ik de Geschicht awer ok ni liggen laaten. Also, wat heff ik to dat Thema „Wat för’n Dag“ to vertelln? Lees man sülm:

Windsbruut

He plier ut de natten Oogen na de Kimm. Mööd weer he, aver jammern nütt em nu ok nix. Wat för en dösige Idee! Bi dat dorte Schietwedder röver na dat Eiland! Ieskold weer dat un de Storm huul as en füünsch Uul. An so’n Dag güng doch keen Muus vör de Döör. Un al lang keen Lüüd op’t Water! „Kannst di to verloten“, harr he to sien Broder seggt, „dat ik di de beiden Ringen noch hüüt avend röver bring. Sasst je nicht op dien Hochtied ohn Ring to Kark gahn“. Geev jo keen Klunkermoker op dat lütte Eiland un so harr sien Broder de Ringen op’t Fastland köfft un nu weeren se fertig. He kunn je wull ni weeten, dat de Fähr nu ni mehr seilen de, bi dat Wedder. Anners harr he … ach, to laat. Dat weer spillen Melk. Dat geev keen anner Utweg.

Nu seet he in sien lütten Seilschipp un arbeid sik dörch den Storm na dat Eiland hen. Weer je ni dat eerste Mool, dat he bi grulig Wedder buten weer. „Wo is blots dat dorte dammige Füür?“ schreeg he vertwievelt in de swatte Nacht rin. Op eenmol see he aver´n Lücht. Kunn dat dat Füür vun den Hoben op’t Eiland sien? He stier den Mast rop na de Windwieser. Jo, de Richt weer good. De Bööen schööven dat lütt Seilschipp mit Macht dör de Waagen to de richtige Kant hen. See ut as wenn’t Lücht neeger un neeger keem. „De düstern Wulken üm dat Füür rüm seht meist so ut as Hoor“, brummel he. „Lang Hoor, geel as Bodder“. Un tosomen mit de Brekers vörut kunn een an’n Fru denken, de över’t Water sweeven dee. As’n Windsbruut. De Vertelln keem em in’n Kopp. Ach wat, kann gor ni angahn, weer je wull Inbillen. „Ik bün man blots veel to mööd för so’n Spökenkiekeree“, see he to sik sülm.

De Pricken. Nu muss he de Pricken finnen. Se wiesen em den Weg dörch den Priel na’n Hoben. Dat Lücht wabbel hen un trüch as wenn een mit de Lateern winken dee. „De Windsbruut gifft Teken“, dach he. „Tüünkrom! Geiht je gor ni. So een Füür sit je wull heel fast!“ He puul den Ring ut sien Tasch un bekeek em. Wat, wenn he de Pricken ni finnen kunn? He woor dat Schipp op den Sand setten, de Brekers un de Sand dat Schipp tweihauen un dat woor foorts wegsacken un em in de rusige See spöölen. Keen Ring, keen Hochtied, aver’n Liek! Dor keem mit eens een unbannig Böö un dat Schipp drei sik meist heel un deel op de Sied. Water spööl över em wech. He kunn sik noch jüst duken un fastholen, aver de Ring rutsch em ut de Fingers, bleev kort in de Luft hangen un plump denn piel in’t Water! Dor blitz dat mit ´n mol dichtbi. Een bedüseln Dunner güng dörch dat Schipp. De Mast fung dat Bevern an un mit een Mol see dat ut as wenn dor boven an de Topp een Elmsfüür flacker. See ut so as en güllen Krink.

Mit eens weer dor glatte See. De Storm huul wieder, aver de Waagen weern weg, blots noch’n sachte Küseln weer na. He weer wohrhaftig in’n Priel, achter de Sandkant! Aver dat weer je liekers dat Enn. De Ring weer weg, de keem ni nich wedder. Em weer schwatt vör Oogen. Dat Hobenfüür stunn still, ripp un röög sik ni mehr. Aver sien Been, de klappern un jackeln nu as Reet in’n Wind. Minschenskinner, he kunn doot sien, afsopen mit Mann un Muus!

As he de Fastmoker üm den Pohl smeeten harr un maddelig op sin Koje sacken dee, dach he: „Windsbruut, so’n dumm Tüüg! Elmsfüür, oha! Aver de Ring!“ He full in’n deep Sloop. Buten huul de Storm as geev dat keen Enn. En Blitz schoot in’n Karktoorn güntsiets de Hoben. De Dunner buller so as wenn he de Klocken slaan wull. Un wedder fung de Masttopp dat Lüchten an.

As he opwaken dee, weer de Storm ni mehr so orrig, aver Regen platter daal op’t Deck. He seet sik op, gniedel de Oogen un weer rein bedröövt. He keek na buten. Aver wat weer dat? Op dat Enn vun de Pinn steek en lütte Dings un blinker in’t bleeke Morgenlücht. He stört de Trepp rop na buten … de Ring! Sien Been kregen wedder dat Wackeln un he muss sik daalsetten. Wo kunn dat angahn? Sien Hand bever as he de Ring aftrok un ankeeken dee. Unmööglich! Harr he ni sülm seen dat de Ring in’t Water plump? Oder harr he de Ring sülm dor ansteken? „Düvel noch mol“, see he. „Wat’n Dörchenanner. Tööv mol … de Windsbruut!“ Kun dat sien dat se dat mokt harr? Ne, Tüddelkrom, dat harr he sik wis blots allns inbillt. Weer je temlig laat güstern.

De Hochtied, de beleev he as in’n Droom. As weer he gor ni dor. He vertell nüms wat, anners harr sien Broder je meent, he weer ni ganz klook. Aver ik … ik weet de Geschicht vun en Fru mit blond Hoor. Se het mi allns vertellt un wat för’n Dag dat domols weer. Lögengeschicht?