De Knech’n de sünd mal in ’n Feil’ bi ’t Rogg’n meih’n. Un as se ’n Stunn’stit meiht hebbt, do gaht se an de Hock ligg’n un wüllt sik eers ’n beten verpußen. Se hebbt al ’n ganz Tit legen, do kümmt de Herr angahn, de will mal sehn, wo wid as se sünd. Un se ward em ehr ne wis, ehr he vor ehr steiht. Na, secht he, nu müch ik doch blot mal weten, wokeen vun ju as de ful’s is. De schall ’n Veerschillingsstück hebb’n. Do springt de annern all’ up un ropt: Dat bün ik, uns’ Herr dat bün ik. Blot de een, de blift beligg’n. Na, secht de Herr, worüm kümms du denn ne hoch? Ne, secht he, dar mag ik ne üm upstahn. Ja, secht he, denn büß du je de ful’s, denn muß du dat Veerschillingsstück je hebb’n. Ja, secht he, denn steck de Herr mi dat hier man in min Wessentasch.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser