Wo bleibt denn der Sohn?

Dar is mal ’n Bur’n weß, den’ hett dat to-eers man wat knapp gahn. Un as sin Fru ’n lütten Jung kricht, do will he dat Döpgeld spar’n un döfft dat Kind sülb’n. Dat is in ’t Sleswigsch weß, un he is dar so mit lank kam’n. Na ’n paar Jahr, do verköfft he sin Sted’ un köfft sik in ’t Holsteensch an. Dar is he beter to gang’ kam’n: dar hett he sik ganz goot stahn. Nu kümmt de Jung je na School, un do schall he je ’n Döpschin vörwisen. De Bur hett awer je keen’n Döpschin un kann uk je keen’n lewern. Do mell’t de Schoolmeister dat an ’n Preester. Un de Preester schickt em Oller, den Bur’n, he schall mal to em kam’n. Do seggt de annern Bur’n — de hett he dat vertell’t, dat he den Jung sülb’n döfft hett — de seggt to em: Minsch, seggt se, dar löpps je bös’ mit an. Dat geiht je min Dag’ ne to ’n Goden. Na, de Bur kricht ’n fett Maßkalf in ’n Reep un treckt dar mit hen, un den Jung nimmt he uk mit. Un as he rin geiht na ’n Preester, do mutt de Jung so lang’ buten vör de Dör stahn bliben un mutt dat Kalf wiß hol’n. Na, secht de Preester, und Sie können keinen Taufschein beibringen? Wer hat das Kind denn getauft? — Ja, Herr Pastoor, secht de Bur un dreiht mit de Mütz, ik heff em sülb’n döfft, den Jung. — Sie selbst? secht de Preester. Wie haben Sie das denn gemacht? — Ja, secht de Bur, ik gööt em ’n beten Water up ’n Kopp un do sä ik: Ich taufe dich im Namen des Vaters und des heiligen Geistes. — Ja, secht de Preester, wo bleibt denn aber der Sohn? — Ja, Herr Pastoor, secht he, de steiht buten vör de Dör un holt dat Kalf so lang’ wiß. Ik heff den Herrn Pastoor’n ’n rech schön fett Maßkalf mitbröcht. — Ja, mein lieber Mann, secht de Preester, dann haben Sie das ja ganz richtig gemacht. Do is de Bur dar so mit lank kam’n. Un de Preester hett em niks secht.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser