Dar sünd mal ’n paar ol Lüd’ weß. De Mann, dat ’s ’n Daglöhner weß, un de Fru hett so as Bad’fru gahn. Nu hett de ol Fru mal wat in ’t Preesterhus to doon hatt, un steiht so in de Kök: do kricht de Köksch grad’ ’n grot Stück Fleesch ut ’n Ketel, rech so ’n schön fett Fleesch. Och Gott, secht de ol Fru, kunn’ wi uk doch mal so ’n schön fett Fleesch eten! Do kümmt den Preester sin Fru grad’ rin na Kök, de hört dat. Ja, lütt Fru, secht se, ehr Mann het ne nog lehrt. Wenn he so veel lehrt harr as min Mann, denn kunn’n Se un ehr Mann uk so ’n fett Fleesch eten. — So, secht se, schull dat dar an ligg’n? — Ja, dar licht dat an, secht se.

As se to Hus kümmt, de ol Fru, du, Vadder, secht se, weeß wat? — Na, wat denn, Mudder? — Ja, secht se, unsen Preester sin Fru, de sä, du harrs ne nog lehrt. Wenn du so veel lehrt harrs as ehr Mann, denn kunn’n wi uk so ’n fett Fleesch eten as se in ’n Ketel harr’n. Un nu düch mi, wenn du so wuß as ik, denn kunns du noch ’n beten wedder na School gahn, dat du noch ’n beten too lehrs. — Ja, Mudder, secht he, wenn du dat meens, denn kann ik dat je. — Ja, secht se, denn will ik di morn froh ’n Fiwel geben, un denn geihs du mit de Schoolkinner hen. —

As he in de School kümmt den annern Morgen, na min good’ Mann, secht de Schoolmeister, wat wull he denn? — Ja, secht he, min Fru, de meen, ik schull noch ’n beten wedder na School gahn, dat ik noch ’n beten too lehrn dö. — Ne, min good’ Mann, secht de Schoolmeister, dat lat he man betehm’n. Gah he man wedder hen to Hus. Dat is nu al to lat. —

Na, he geiht je wedder hen to Hus mit sin Fiwel. As he bi sin Fru kümmt, na, Vadder, secht se, is de School al ut? — Ne, secht he, ut is se noch ne. Awer de Schoolmeister sä, ik schull man wedder hen to Hus gahn, dat weer al to lat. Denn mutt ik morn man ’n beten ehr hen gahn. — Ja, Vadder, secht se, dat muß du denn je. – Annern Morgen geiht he al ’n Stunn’ ehr weg. As he in de School kümmt, na, secht de Schoolmeister, he kümmt je al wedder. — Ja, secht he, Se sä’n gistern je, ik köm to lat. Nu bün ik vundag’ al ’n Stunn’ ehr weg gahn. — Ne, lütt Mann, secht de Schoolmeister, denn hett he mi verkehrt verstahn. Ik meen, he weer al to old to ’n Lehrn. — So! secht he. So schall ik dat verstahn. Na, denn helpt dat je ne. Denn man attüß. —

Nu geiht he ’n annern Weg wedder trüch, un do finn’t he ünnerwegens ’n groten Büdel vull Geld. As he to Hus kümmt, bi sind Fru, na Vadder, secht se, is de School al wedder ut? — Ne, secht he, awer de Schoolmeister meen, ik weer to ’n Lehrn al to old. Awer ik bün likers goot to gang’ kam’n secht he. Kik mal, Mudder, ik heff ’n groten Büdel vull Geld funn’n. — O, Vadder, secht se, dat muß du je anmell’n up ’n Amt. Dat dörbt wi je ne behol’n. Awer wi kriegt dar je sachs ’n beten vun af. — Na, de ol Mann je hen to Amt. As he bi ’n Amtmann kümmt, na, secht de Amtmann, wat hett he denn up ’n Harten? — Ja, Herr Amtmann, secht he, ik wull Se man segg’n, ik heff Geld funn’n. — So? secht de Amtmann, wonehr hett he dat denn funn’n? – Ja, secht he, as ik ut de School kööm. — O min good’ Mann, secht de Amtmann un lacht, dat kann he geern behol’n. Dat Geld, wat do gull’n hett, dat gelt nu doch ne mehr. — Do hett he sin Geld je behol’n. Un do hebbt se sik uk je so ’n fett Fleesch köpen kunnt.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser