As ik noch bi min Ol’n to Hus weer, do werr’n wi ’n ganz Schow Jungs. Un nu harr’n wi uk ümmer ne rech wat to leben, un do sä min Vadder mal eenen Dag: Ja, Jung, secht he, wenn wie eenen weniger an de Krüff harr’n, dat scheel al ari. Denn kunn’n de annem sik mal satt eten. Un nu weer ik de öll’s, un do dröp mi dat je, dat ik weg schull, un schull na Fehmern as Plogdriwer. Nu is dat so up Fehmern, wenn dar plögt ward, denn plögt se mit söß Peer. Veer Peer gaht in ’n Druf, un twee gaht vörut. Un de Meisterknech is achter bi ’n Plogsteert, un vör up dat Toanspeerd, dar sitt de Jung up, de dat Plogdriben deit. Un denn kricht he ’n Büß up ’e Nack, de Jung, dar mutt he Kreih’n mit scheeten. Un de Kreih’n, de he schütt, de nehmt se abens mit to Hus, un denn gift dat Kreih’nsupp.

Nu harr’n wi eenen Dag uk mal plögt, harr’n öwers ne een Kreih to sehn kregen. Do secht de Meisterknech to mi: Jung, secht he, du kanns di to Hus ne sehn laten hüt abend. Denn kümmt de Bur mit ’n Schach up di. Du muß noch hier bliben un sehn, dat du noch ’n paar Kreih’n krichs. Ja, sech ik, wo schall ik Kreih’n her kriegen? Hier sünd je gar keen weß vundag’. O, secht he, gah man öwer ’n Sund. Dar dröps du sach wilk. Na, ik güng je öwer ’n Sund. Un as ik up ’e anner Sit weer, do köm ik in ’n Holt. Un do wörr dat regen. Nu weer ik to Barg stegen, un do wörr ik wis, nebb’n in’e Grund, dar leeg so ’n grot Tunn. Töf, denk ik, dar krüpps du rin; denn warrs je ne natt. As ik eben in de Tunn’ Sitten doo, do kümmt dar ’n Pudel, de stell’t sik vör ’t Spundlock hen un bört den Been tohöch. Töf, denk ik, di Dööster will ik kriegen. Ik lang’ mit de Hand dör ’t Spundlock un kreeg den Pudel bi ’n Steert fat. De ol Pudel verfeer sik je as niks good’s un neih je ut. Öwers ik höl je wiß, un do seg’ he mit de ol Tunn’ af. Un dat güng as mit veer ut de Lin, öwer Knick un Tun, öwer Stock un Block, ümmer vörstorm los. Toletz (wi weer’n al dich bi Rosenhoff), do flög de ol Tunn’ gegen ’n groten Steen an, un flög in Gniddern un Fliddern. Do löt ik los. Un de ol Pudel mak je, dat he weg köm.

Nu güng ik je na Rosenhoff un mell’ mi dar bi Feddersen as Jäger, ’n Jagdhund harr ik je ne. Öwers ik harr je ’n Büß. Un min Büß, de schöt goot. Un do köm ik uk richti an as Jäger. Annern Dag güng ik mit min Büß an’n Grower See, un do swümm’n dar fiwuntwinti Enten up ’t Water. Ik schöt too un schöt de fiwuntwinti Enten all’ in eenen Schuß. Nu harr ik öwers keenen Jagdhund bi mi, un swümm’n künn ik uk ne. Do leegen dar Eden up de Koppel (se harr’n de Saat grad’ inbröcht), un do nöhm ik de Eden, un smeet de to Water. Un do güng ik up de Eden stahn un kreeg mi de Enten dar rut. Naher, do wull ik de Eden weller rut nehmen, öwers do kunn ik s’ ne börn. Do föhl ik too, un do steek an jeden Ed’tinn’ ’n groten Aal an, as ’n Arm dik. Ik kreeg de Aal’n dar raf vun de Tinn’n. Un as ik de Aal’n raf harr, do kreeg ik de Eden weller rut. As ik s’ weller rut harr, do stell’ ik s’ hen to ’n Drögen. Nu sögen mi öwers de Füß so ut, un da wull ik ehr ’n beten in ’t Gras afsmern: do kreeg ik ’n Hasen bi ’n Been fat. Nu schull de Has’ mi uk je ne geern weg: do smeet ik ’n tohöch. He schull sik je dot fall’n. Un as he weller dal fall’n dö, up ’e Eer, do harr’n dar fiwuntwinti Rabhöhner seten in ’t Gras, de füll’ de Has’ all’ fiwuntwinti dot. Ik steek den ganzen Kram je in ’n Sack – de fiwuntwinti Enten un all’ de Aal’n un den Hasen un de fiwuntwinti Rabhöhner – , un do güng ik hen to Hus.

Do sä Feddersen to mi: Min beste Mann, secht he, wenn Se all’ Dag so vel scheeten wüllt, wo schall all’ dat Veeh her kamen? So ’n Jäger kann ik ne bruken. Nu güng dat öwers to ’n Winter, un dat weer al kold: wo schull ik hen? Do beed’ ik Feddersen, he schull mi doch man behol’n, wenn he uk anners keen Arbeit vör mi harr as Kög’ messen. Do nöhm ik dat an as Kohstallmesser un bleew den Winter öwer up Rosenhoff. Un as das Fröhjahr wörr, do güng ik in de Sniderlehr un wörr Snider. Un as ik utlehrt harr, do güng ik in ’e Frömm’. Un vun de Tit af an lop ik nu in ’e Welt herüm as Zegenbuck.

(Toanspeerd = Too-Hands-Peerd, das Pferd zur Linken; Grower See = Grober See; Eden = Eggen; Füß = Fäuste; Kög’ messen = Kühe misten)

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser