Dar is mal ’n Eddelmann weß, de hett so fürchterli leegen kunnt. Mennimal, denn hett he dat awer gar to dull makt, un denn hett he sik faß lagen. Nu hett he mal ’n ni’n Kutscher hebb’n wullt. Un do kümmt dar een bi em, de mell’t sik darto. Do fragt he em, de Eddelmann, wat he uk goot leegen kann. — Ja, Herr, secht he, wenn’t dar up ankümmt, denn kann ik dat sachs. — Ja, secht de Eddelmann, he lücht sik mennimal faß; denn mutt he sin Lögen verbetern un mutt em weller los leegen. — Ja, secht he, dat will he denn wul kriegen. Nu is de Eddelmann mal in de Stadt, in sinen Klub, un do kricht he weller dat Leegen. He is up ’e Jagd weß, secht he, un do hett he in eenen Schuß dree Hasen in de Luff schaten. Do ward de annern Herr’n je lachen un wüllt em dat je ne afnehmen. Ja, secht he, sin Kutscher, de kann dat intügen, de is dar mit bi weß. De Kutscher ward je rin ropen. Na, Jehann, secht de Eddelmann, ik heff de Herr’n dat eben vun min Jagd vertell’t, dat ik in eenen Schuß dree Hasen in de Luff schaten heff. Un de Herr’n meent, dat kann ne angahn. Nu sech ehr mal, wodenn as dat weß is. — Ja, Herr, secht Jehann, wi weer’n dar je up uns’ Koppel, un do sprüng de Has’ je vun ’n Knick hendal öwer ’n Graben na de Koppel rup. Un grad’ in dat Ogenblick schöt de Herr je to. Un as wi den Hasen upsneeden naher, do harr he twee Jung’ bi sik. Dat is je all’ rechtli togahn. Do könnt de annern Herr’n je niks segg’n.

Abens, do föhrt de Eddelmann je weller hen to Hus. Do secht de Kutscher: Ja, Herr, secht he, dit Tour hett dat je noch lückt. Awer ut de Luff mutt de Herr up ’n anner mal rutblieben. Up ’e Eer kann mi dat ne licht to munter ward’n.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser