In Stellböken — dat is ’n Dörp achter Selent — dar is mal ’n Jung weß, de hett Krischan heeten. Nu een’n Mittwuchen Meddag, as Krischan ut de School kümmt, do secht sin Mudder to em: Krischan, secht se, hüt Namdag kanns du mal na Selent gahn un kanns ’n Pund Sirup hal’n. Denn will ik morgen Meddag Pannkooken backen. Du mags je so geern Sirup to Pankooken, un uns’ Vadder uk. Du muß dat awer nich vergeten, Krischan, wat du hal’n schaß. Du muß ümmer segg’n: ’n Pund Sirup, ’n Pund Sirup, wenn du hen geihs.

Na, as se wat eten hebbt, do geiht min Krischan denn je los un secht je ümmer: ’n Pund Sirup, ’n Pund Sirup, so in ’n Gahn. Dat dur’t ’n ganz Tit. Do fall’t Krischan in: O, du schaß grad’ too gahn, öwer de Koppeln, dat is je so vel neeger, denn kümms je ehr wedder to Hus. Dat anner hal’t je so üm. Krischan geiht öwer de Koppeln. Do kümmt he vor so’n ari’n breeden Graben. Nu will he ne eers ganz rund üm, un do springt he öwer den Graben weg. Un so as he toospringt, secht he: Wuppdi! Un do geiht he je wider un fangt sin Beden wedder an. Do secht he awer ümmerlos: ’n Pund Wuppdi, ’n Pund Wuppdi. Dat anner is em öwer dat Spring’n ganz ut ’n Kopp kam’n.

Nu kümmt he denn je in Selent an bi den Kopmann. Na, min Jung, wat wullt du denn hebb’n? — ’n Pund Wuppdi, secht Krischan. — ’n Pund Wuppdi? Wuppdi heff ik nich. — Ja, ’n Pund Wuppdi schull ’t wesen. — Ne, min Jung, dat schall wul wat anners wesen. — Ne, ’n Pund Wuppdi hett min Mudder secht. — Ja, min Jung, dat heff ik nich. Denn gah man eers mal wedder hen to Hus un frag’ din Mudder, wat dat wesen schall. Also Krischan mutt je so wedder to Hus.

Na, Krischan, büß du dar wedder? — Ja, Mudder, he harr keen’n Wuppdi. — O, Jung, du schuß je doch Sirup hal’n! — Ja, Mudder, dat harr ’t ganz vergeten.

Up ’n anner Mal, do schall Krischan mal na Mucheln, dat licht hier na Plön rut. In Mucheln hett Krischan sin Tante wahnt, de hett schreben, ehr Koh hett jungt, un nu schall Krischan hen un schall dat Kalf hal’n, dat hett sin Mudder geern toosetten wullt. Also Krischan geiht na sin’n Nawer hen un lehnt den’ sin’n Eenspännerwagen un ’n Peerd, un do föhrt he je los. Un sin Mudder röppt em noch na: Krischan, nu bring’ dat Kalf awer uk mit! Vergitt dat nich, Krischan! — Ne, Mudder, dar will ’k wul an denken.

As Krischan in Mucheln ankümmt, do steiht sin Tante grad’ vör de Dör. Gun Dag, Tante, secht Krischan. — Gun Dag, Krischan. Na, wo kümms du denn her, ol Jung? Büß hier so lang’ ne weß. — Ne, Tante, secht he, darüm wull ik ju uk mal besöken. — Ja, Krischan, denn spann man ut, un denn kumm man eers ’n beten rin. Krischan spannt ut, kricht sin Peerd in ’n Stall un gift dat ’n beten Freten vör, un do geiht he denn je rin na Stuw. Do hett sin Tante den Kaffi al up ’n Disch, un denn licht dar rech so’n schön’n Stuten, den’ hett se eers ’n paar Dag’ vorher frisch backt, un de Honniputt steiht dar uk bi. Sieh so, min Krischan, secht se, nu sett di man ran. Un denn itt un drink di man ontli satt. Du mags je geern Honni. — Ja, Tante, Honni mag ’k banni geern. — Ja, Krischan, denn pleg’ di dar man rech an. Krischan, de smer’t sik je up un itt ümmer vör Föötschen weg, as wenn he in dree Dag’ niks kregen hett. Na, Krischan, secht sin Tante, wat gift ’t denn ni’s in Stellböken? — O, Tante, uns’ Arn hebbt wi je dan so wid. Un uns’ Kantüffeln hebbt wi uk in Drögen. Bookweeten hebbt wi ne hatt. Und so vertell’t se sik denn hier ’n beten vun und dar ’n beten vun. Un darmit geiht de Namdag denn je so bi lütten hen. Ja, Krischan, secht se, na dissen ward ’t uk wul bald Tit, dat du wedder hen to Hus kümms. — Ja, Tante, secht Krischan, dat ward je al so ’n beten schummeri. Ik mutt wul wedder hen. Krischan kricht sin Peerd vör, sett sik up ’n Wagen un secht attüß. Na, denn grüß uk velmal, Krischan. — Danke, Tante, will ’k bestell’n. Ik schuil ju uk noch vel mal grüßen vun Vadder un Mudder. Dat heff ’k wul noch gar ne secht. Woneb’n is Unkel eegentli? Den heff ’k je noh gar ne sehn. — Ja, de is nich to Hus, de is ’n beten na Plön. — Na, denn grüß Unkel uk man velmal, Tante. Attüß, Tante. — Attüß, min ol Jung, kumm goot hen. Un denn kumm uk bald mal wedder. — Ja, Tante, kamt uk man mal hen. Darmit föhrt Krischan denn je los.

As he in Stellböken ankümmt, do föhrt he eers na sin’n Nawer hen, wo he den Wagen vun lehnt hett un dat Peerd, un lewert dat wedder af. Un do geiht he je hen to Hus. As he rin kümmt: Gun Abend, secht he, ik schull uk velmal grüßen vun Tante. Unkel weer ne to Hus. De weer ’n beten hen na Plön. Tante sä, ji schull’n uk man bald mal ’n beten hen kam’n. O, Mudder, wat heff ’k mi dar plegt! Tante harr so’n schön’n Stuten, den’ harr se eers vör ’n paar Dag’ frisch backt. Un denn kunn ik mi so dick Honni upsmer’n, as ik wull. — Ja, Krischan, wo heß du dat Kalf denn? — Och, du leewe Tit! secht Krischan. Ja, Mudder, dat he’k rein vergeten.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser