An de Scheed’ twischen Himmel un Höll, dar is mal wat an twei’ weß. Un do secht uns’ Herrgott to Petrus, he schall mal hengahn na de anner Sit un schall to em segg’n, to den’ mit den Foot, mit den Kreihnfoot, he schall dat maken laten. Wenn he dat ne maken lett, denn verklagt he em. Na, Petrus, de hett den Slötel je to de Dör, de geiht je hen. As he de Dör apen makt, do kriescht dat so — se is je lang ne apen weß un is ne eenmal smer’t word n in all’ de Tit –, un do kikt se all’ op, de dar op de anner Sit — se sünd grad’ bi de Meddag weß — un wüllt je sehn, wer dar kömmt. Un he mit den Foot, he kikt uk je op. Un as he Petrus süht, do geiht he em entgegen un fragt em, wat he will, wat he op ’n Harten hett. Ja, secht Petrus, he schall em velmal grüßen vun ’n Herr’n, un dar is wat an twei’ an de Scheed’, dat schall he maken laten. — Ja, secht de anner, de mit den Foot, dat hebbt min Lüd’ gar ne dan. Dat hebbt jun eegen Lüd’ dan. Ji schull’n
jun Lüd’ man wat in ’n Putt geben. Wenn wi hier bi to eten sünd, denn rangelt se dar ümmer op rüm, op de Scheed’, un kikt öwer, wat dar ne ’n Knaken vör ehr affall’t. Ik heff dat al mennimal sehn, dat min Lüd’ mit ’n Knaken na ehr smeeten; denn füll’n se dar ümmer öwer her un reeten sik dar üm. Ik gew min Lüd’ wat to leben. Dat schull’n ji uk man doon. Denn passeer dar niks. Min Lüd’, dat sünd all’ ruhi Lüd’. — Ja, secht Petrus, wenn he dat ne maken lett, denn wüllt se em verklagen. — Ji wüllt klagen? secht de anner un lacht. Wat wüllt ji klagen? Hebbt ji een’n Afkat? De heff ik je all. As Petrus wedder ankümmt in ’n Himmel, na, secht de Ol, wat hett he secht? Will he dat maken laten? — Ne, Herr, secht Petrus, maken laten will he dat ne. — Ja, secht de Ol, denn möt wi em je verklagen, den Keerl. — Ja, Herr, secht Petrus, wat wüllt wi klagen? Hebbt wi een’n Afkat? De hett he ja all’! — Dööwel! secht de Ol, dat ’s uk je wahr. Dar hadd’ ik gar ne an dacht. Ja, Petrus, denn weet ik anners keen’n Rat — de eers Afkat, de dar kömmt, den’ letts du in. Dar is awer bet her to noch keen Afkat kam’n. Un de Scheed’ twischen Himmel un Höll is bet op ’n hüddißs’n Dag noch ne dicht.