Dar is mal ’n Bur’n weß, de hett ’n Föhr Torf verköfft an ’n Afkat, un de Afkat, de betahlt em ne. Ümmer, wenn de Bur kam’n deit un will sin Geld hal’n, denn is de Afkat ne to Hus oder ne to spreken. Nu hett he ’n Knech hatt, de Bur, de hett Hans heeten. Hans, secht de Bur, du weeß je, ik bün vullop mit di tofreden. Du büß ’n düchti’n Keerl, un mit de Frunslüd’ kanns du uk goot mit üm. Nu hör mal to, wat ik di segg’n will. Ik heff je ’n Föhr Torf verköfft an den Afkat, weeß du je, un de Filu, de betahlt ne, de will mi bedreegen. Nu ritts du hen — hier is de Reken, de nimms du mit — , un denn sechs du, du schaß veelmal grüßen vun ’n Herrn, un du schuß dat Torfgeld hal’n. Dat is awer man ne so lich to, as du wul meens, as rid’ man hen un hal dat. So krie’t wi dat ne. Du muß di wat utgruweln ünnerwegens, wo du dat angahn wullt, dat du em begrismuls. Du heß je ’n klüfti’n Kopp. Du krichs dat wul trech. — Ja, is goot, Herr, secht Hans, ik will den Keerl wul kriegen. Hans je los, veerfötsch hen to Stadt. He treckt sinen Brunen dar in’n Stall, gütt sik eers ontli eenen achter ’n Halsdook — je drister ward he je –, un dünn denn je hen na den Afkaten. Gun Dag uk, secht he. — Gun Dag, secht de Afkat — Bün ik hier richti bi ’n Dokter to ’n Rech’n? secht he. — Ja, secht de Afkat, ik bün Rechtsanwalt. — So, dat is denn je schön, secht Hans. Ja, ik kom hier vun wegen Klasohm sin Arwschop. Dor is uns’ een je ne so mit bewannert. Denn ’n Plogsteert is je keen Fellerpos’, secht he, un ’n Swinsbütt is je wat anners as ’n Blomenvas’. — Ja, wo is dat denn mit de Arwschop? secht de Afkat. Wo schall he de denn her hebb’n? — Ja, holt, Herr Dokter, ehr ik dat vergeten do. Ik heff hier noch so ’n lütt Reken in ’e Tasch. — Ja, is goot, secht de Afkat. Wo schall he de Arwschop denn her kriegen? — Ja, secht Hans, dat is heel wid weg. Kalfanien, löw ik, heet dat. Ik weet dar keen Bescheed. Dar schüllt se wiß noch will’ Minschen leben. Dar möt Se sehn, dat Se dat her kriegen doot. Klasohm kann uk je sülb’n mal her kam’n. — Ja, un denn, secht de Afkat … — Ja, holt, Herr Dokter, secht Hans, vergeten S’ mi jo ne de Reken. — Och so, secht de Afkat, kricht sik bi de Fick un tell’t Hans dat Geld dar hen. Un Hans, de smustergrint. Ja, secht de Afkat, nu schüllt se dar awer je ne to lang’ mit töben. — Ne, secht Hans, dat will he wul bestell’n. Un denn möt se em de Papieren uk je wul mitbringen, secht Hans. Klasohm hett ’n ganzen Stapel Papieren kregen. Wi künnt dat gar ne all lesen, secht he. Dat is je wul span’sch oder kramelletin’sch oder wat dat is. — Ja, secht de Afkat, de Papieren möt se em bringen. Dat mutt he jo ne vergeten. Un denn so bald as mögli. Nich slepen laten un op ’e lang’ Bänk schuben! — Ne, secht Hans, ik will em wul nadriben. He denkt awer: Töf, du Moschü, dar schaß lang’ na lur’n. Darmit secht Hans denn je attüß un ritt weller hen to Hus. As he dar kümmt, na, Hans, secht Klasohm, wo ’s ’t word’n? Heß dat Geld kregen? — Ja, Herr, secht Hans, süh, hier is dat. — O Hans, secht Klasohm, du büß je ’n allerdöwelßen Keerl, dat du dat dörhalt heß! Nu hett doch mal ins de Bur den Afkat vör ’n Bur’n hatt.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser