Dar is mal ’n Mann weß, de hett ’n Söhn hatt, de hett Hans heeten. Dumm’ Hans hebbt se ümmer secht. As he ut de Schol is, do secht he to sinen Vadder: Du, Vadder, secht he, nu will ik in ’e Frömm’. Ik mutt de Welt mal sehn. – Ja, secht de Ol, wenn du de Welt denn uk ne to sehn krichs, denn kricht de Welt di doch mal to sehn, wat du vor ’n Keerl büß. —

He reist je af. Nu fröcht he hier an üm Arbeit un fröcht dar an, awer ne, ’n ontli’n Deenst kann he narms kriegen. Do kümmt he in ’n Dörp, dar fröcht he uk wedder an. Ja, seggt se, he kann dar anfang’n as Kohharr. Awer Lohn gewt se wider ne; he mutt vör de Koß deenen. He hett uk wider niks to doon, he hett blots een Koh to höden. Dar hebbt veer Mann toohört. Na, sin beten Reis’geld, wat he mitkregn hett, dat hett he up, fechen will he uk ne geern: he nimmt dat an. As he ’n Titlang hött hett – de ol Koh bölkt ümmer so veel – , do denkt he: Wenn se doch blots ’n beten Gesellschaff harr! Se mag alleen ne wesen. O, fall’t em in, schaß di so ’n Art holten Gestell maken, wat so utsücht as so ’n Koh. Tit hett he je nog hatt. He klütert sik so ’n Koh tosam’n, mit veer Röd’ ünner, dat he ehr hen un her schuben kann, malt ehr ’n beten an, rot un witt, mit ’n feinen Harten vör ’n Kopp, un stellt ehr bi de anner hen. Abens lett he de holten up ’e Weid’. Mit de anner treckt he ümmer to Hus, un dar kricht he ehr in ’n Stall.

Nu hett de Koh up ’n Jung’n stahn. Un do kümmt dar ’n Slachter helank, de fröcht em, wat he de Koh ne verkopen will — Och, denkt de, dat kanns je geern doon. De Koh hett je al so lang’ drög stahn: dar kümmert sik je doch nümm’s üm. He verköfft de Koh. Un denn treckt he abens in ’n Schummern de holten ümmer in ’n Stall, dat de Lüd’ dar niks vun marken schüllt. Dat hett ’n ganz Tit goot gahn, do kümmt dar mal een vun de veer, de dar toohört hebbt, de will mal sehn, wo wid as se al too is, de Koh. Dat is je up ’e Tit, dat se jung’n mutt, dünkt em. Un do finn’t he de ol holten Koh dar je in ’n Stall. He je na de annern hen un vertellt de dat. Un do krie’t se Hans denn je vör ’t Brett. Na, he kann je ne utkrupen. Un do gesteiht he, dat he de Koh verköfft hett — Wo he dat Geld denn hett. — Ja, tein Daler hett he dar man vör kregen. Un de hett de so bi lütten utgeben. — Nu hett he sik dar so ’n lütt Klapplock in makt hat, in de holten Koh, dar hett he inkrupen kunnt, un denn hett he dar bi leeg Weder ümmer in legen. Do secht de een vun de veer — se hol’t je Gerich öwer em, wat se mit em upstell’n wüllt — , de secht dunn: Ja, hett he so lang’ in de ol Koh legen, denn schall he dar uk noch länger in ligg’n. Wi wüllt de Koh half vull Steenen packen un denn em dar in. Un denn versupt wi em dar in de Waterkul. Dat is so ’n deep Kul weß: wenn se dar mit ’n Winnelbom in dal föhlt hebbt, denn hebbt se gar keen Grund föhl’n kunnt. Na, dat geiht je los. Se stekt Hans na de Koh herin, makt de Klap to, mit ’n Oewerfelg’, un mit ’n Sticken toosteken, un do schuwt se ehr an de Waterkul ran. Do bidd’t Hans so veel, se schüllt em doch een beten Tit laten, dat he eers ’n Vaderunser beden kann vor sinen Dod’. — Ja, dat wüllt se denn uk.

Dat is grad’ Meddag weß: denn wüllt se eers hen to Hus un eten wat. Wiltdes kann he denn je sin Vaderunser beden. As se üm de Eck sünd, do fangt he in de Koh lud’hals ’n Ropen an: Ik schall Börgermeister ward’n un ik will ne! Ik schall Börgermeister ward’n, un ik will ne! Dat röppt he ümmerlos. — Nu hett dar ne wid vun af, dar hett ’n Scheper hött up ’e Koppel, de hört dat Bölken. De dar je hen. Wat ’s hier los? secht he. — Ja, secht Hans, ik schall Börgermeister ward’n, un ik will ne! — O, mi dünkt, dat ’s ’n goden Possen, secht de Scheper. Dat doo ik geern. — Ja, secht he, denn krup du hier man rin. Se wüllt mi ehr ne utlaten, ehr ik dat will. — Ja, secht de Scheper, dat will ik gliks. Wenn ik eers Börgermeister bün, denn lat de Schap to ’n Döfter lopen! Denn kanns du de Schap nehm’n. — De Scheper makt de Klapp apen un lett Hans ut. Un do krüppt he dar rin na de Koh, un Hans stickt den Sticken wedder vor. Un de sett he sik achter ’n Knick un will je aflur’n, wo dit wul ward’n deit.

Wiltdes kamt de annern veer je wedder un fragt: Na, büß nu so wid? — Ja, secht de Scheper, ik wil wul Börgermeister ward’n. — Ja, wi wüllt di bald bi Börgermeister ward’n seggt se. Un pledooz stöt se de holten Koh na dat Waterlock herin. Un de Scheper versüppt je. Do geiht Hans den na de Schap. Dat sünd nu je all’ sin. Un abens kümmt de mit de ganz Schow Schap lank ’n Dörp driben. De veer, as de em wis ward, do kamt se je anlopen un fragt em: Hans, wo kann dat angahn? Wi hebbt di je doch versapen! Wo kümms bi all’ de Schap? — Ja, secht he, de heff ik mi dar all’ ut de Waterkul kregen. Dar sünd noch heel veel mehr in. Ik wull blots ne mehr hebb’n. — Schull’n wi dar uk wul wilk rut kriegen künn’n? seggt se. — Ja, secht he, kamt morn Meddag man hen, wenn de Sünn’ rech ’n beten warm schin’t. Denn is dat je ne so schruteri, dar rin to spring’n. Ik jag’ dar denn uk hen mit min Schap. Denn künnt ji dat sülb’n sehn, dat dar wilk in sünd. — Annern Meddag jöcht Hans sin Schap ganz dich an de Kul heran, dat se sik dar in speegelt, in dat Water. Süh, secht de een, dar sünd al wilk to sehn! — Ja, secht Hans, nu lat jun Uhren un jun Geld man up ’e Kant ligg’n! Dat ward sonst je all’ natt. Un denn will ik tell’n: een twee dree! Un so as ik „dree“ sech, denn springt ji all’ veer mit ’n mal herin. — He hett man erst „een“ secht, do springt de een — de kann dat ne aftöben –, de springt al booz too. Un versüppt je. As de an de Grund geiht, as dar jo ’n Blubbern in Enn’ kam’n doot, süh, seggt de annern dree, he hett al een fat! Un do springt de uk herin un versupt uk je all’. Do sammelt Hans sik dat Geld un de Uhren up ’n Dutt. Un do jöcht he mit sin Schap hen to Hus, na sinen Vadder. Un dat heet, dat vun dat Slag Schap noch sünd in de Gegend.

(Winnelboom = Windenbaum; Oewerfelg = Überfall, Verschluss)

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser