De Wedd

Dar is mal ’n Bur’n weß, de hett sin Kooh verköfft hatt. Un do sitt se tosam’n in ’t Weertshus un spel’t Karten, un he verspel’t den ganzen Kram. Do seggt sin Kollegen to em: Junge, seggt se, wenn du nu aver to Hus kümms, denn krichs du je doch von din Fru wat lank ’e Baß. – O, wes’t man ne bang, secht he, wenn ik to Hus kam’n doo un sing’, denn singt min Olsch uk. — Ja, dar wull’n wi doch wull wat up wedd’n, seggt de annern, dat se dat ne deit! — Ja, wat wüllt ji wedd’n? secht de Bur. — Ja, denn lat uns föfti Daler wedd’n, seggt de annem. Föfti heß je al verspel’t: denn is dat je eben Geld. — Ja, man too! secht de Bur, ik hol de Wedd’. — Nu makt se sik je all’ up ’n Stock un wüllt dat Spillwark je mit beleb’n. As se bi den Bur’n sin Hus ankamt, do sett he sin’n Hoot rech so scheef up een Ohr, un do makt he de Dör apen un geiht
herin. Sin Fru, de sitt in de Stuw up ’n Stohl un spinn’t. As he in de Dör kümmt, do fangt he an to sing’n:

Ik wull, dat ik in ’n Himmel weer.

Hen kam ik dar doch.

De Olsch, de sitt je splidderndull bi ehr’n Wucken. Un so as se pedd’t, singt se uk:

Ik wull, dat di de Düwel harr.

Kriegen, deit he di doch.

Do makt de Bur de Dör apen. Na, secht he to de annern, heff ik ju dat ne secht? Nu singt se uk. Wer hett nu wunn’n? Ik oder ji? – Do hett he sin Geld je wedder hatt.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser