Dar is mal ’n Torfbacker weß, de is bi un backt Torf. Un as dat Meddag is, do will he hen to Hus un wat eten. Do denkt he: wenn du rundüm geihs, dat halt di je so wid üm; schaß öwer ’n Graben springen un grad to gahn. Nu is de Graw awer ari breet weß, un ganz vull Water, un he rad’t sik so ’n beten bang’. O, denkt he, schaß dat man wagen, de leew Gott, de helpt di wul, dat du glückli röwer kümms. He springt to un kümmt uk je so wid heröwer. Awer he blift an de Kant behängen un grippt sik in dat Gras an. So, secht he, wenn du mi ne hadd’s helpen wullt, denn kunns dat uk nalaten hebb’n; ik weer uk so heröwer kamen. Do ritt dat Gras ut, un he fallt rüchlangsöwer in ’t Water. Mein Gott, secht he, glik so glupsch? Kanns gar ne mal ’n beten Spaß verdregen?

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser