De Stoppnadel

Dar is mal ’n Fru weß, de hett ’n Dochter hatt, de hett ne rech sehn kunnt. Nu hett de Deern ’n Brüdiam kregen, un de schall dat je ne weten, dat se ne sehn kann. Se is je bang weß, denn nöhm he er ne. Un do secht se to ehr Mudder, wenn he Sünndag kümmt un will ehr besöken, denn will se bikamen vörher un will ’n Stoppnadel up de Doorstütt steken. Un wenn se em denn entgegen geiht, un se kümmt ut de Dör, denn will se beern, as wenn se de Stoppnadel vun dar’n too al sehn kann. Na, as de Brüdiam nu kamen deit sünndags, un se geiht em entgegen, do secht se: Wat is dat eenmal, wat dar so blänkern deit up de Doorstütt? He kikt sik üm. Woneb’n? secht he. Ja, dar günt, secht se, dar up de Doorstütt. He kann niks blanks sehn, secht he. Ja, secht se, blänkern deit dar wat. Se gaht je hen, un do, is de Stoppnadel dat je. Süh, denkt de Brüdigam, denn is dat je man all’ Klönkram, wat de ol’n Wiwer di försnackt hebbt. Se hebbt ju je man blot vun een snacken wullt. Din Brut kann je veel beter sehn as du. Un he frei’t sik je, dat dat all’ ne wahr is. Deern, secht he, kanns du so nip sehn? Ja, secht se, sehn kann ’k banni. Nu wüllt se je wat eten abens, un do mutt de Dochter je wat up ’n Disch kriegen, Brot un Bodder un Mettwuß un Schinken un Kram. Un nu hett se dat anner al all’ rin halt hatt un
will blot noch ’n Leberwuß hal’n ut de Kök. As se nu öwer de Del geiht mit ehr’n Leberwuß (in de anner Hand hett se dat Lich hatt), do boßelt ehr de Wuß vun ’t Töller raf un fall’t up ’e Eer. Un do will se den Wuß je weller upsammeln. Nu is de ol Sög’ dar awer namdags weß up ’e Del, un de hett dar so ’n diken Drummel ligg’n laten as so ’n Wuß. Un do meent se je, de Dochter, ehr Lewerwuß is dat, un lecht den Drummel up ’t Töller. Un do kümmt se dar je mit rin na Stuw un sett dat Töller up ’n Disch hen. Do sücht de Brüdiam je, dat se em wat vörmakt hett, dat dat doch so is, as de Lüd’ em secht hebbt. Un do is he uk ne weller kamen, do is ’t ut weß. Do hett ehr dat doch all’ niks holpen mit ehr Stoppnadel.


Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser