Dar is mal ’n Snider weß, de hett ’n Gesell’n hatt. Un nu hebbt se Specksupp hatt to Meddag – de Fru is noch buten weß in de Kök un do hett se dat Fleesch in twee Stücken sneden, een vör den Gesell’n un een vör ehr’n Mann. Se hett dat aver ne ganz dör kregen; dat hett noch up een Eck tosam’n seten. Do nimmt de Meister ’n Gawel un will sik sin Stück vun ’t Töller hal’n. Un do het he den Gesell’n sin je mit. Dat hett dar je an seten. Do secht de Meister: „Was Gott zusammen gefügt hat, das soll der Mensch nicht scheiden.“ Un de Gesell kricht niks.

Namdags do kümmt dar ’n Frachfohrmann, de will sik Mat nehmen laten to ’n nee’n Antog. Un de Meister is ut un bringt Tüg ut dar in ’n Dörp, wat he trech makt hett. Do secht de Gesell to den Frachfohrmann, he schall sik man ’n Ogenblick dal setten; dat dur’t ne lang’, denn kümmt de Meister. He mutt em awer jo goot in Ogenschin nehmen, secht he. Denn dat is so ’n wüti’n Mann, noch to, wenn he to Dörp weß is un kümmt denn in. Denn geiht he velmal in ’n Krog vör un lügt sik eenen. Un dar schall he man Acht up geben: wenn de up ’n Disch kloppen deiht, denn schall he em man foorts angripen un drücken em vör sik dal. De Frachfohrmann is je ’n groten strewi’n Kerl weß. Nu sitt de Sniders je jümmer up ’n Disch to neih’n. Un do nimmt de Gesell de Scheer un stickt de ünner sik un geiht dar up sitten.

In den’ Ogenblick kümmt de Meiser uk al angahn. Un do secht de Frachfohrmann, wat he em ne Mat nehm’n will to ’n Antog. Jawul, secht de Meister. Do söcht he na de Scheer – in de Mat kamt je ümmer so ’n Knipen in – , un do kann he de Scheer ne finn’n. Do kloppt he up ’n Disch. De Scheer schall je klötern ward’n; denn kann he je hör, woneem as se is. As he up ’n Disch kloppt, do grippt de Frachfohrmann em je foorts an un drückt em in de Eck. Do röppt de Meister: „O, Gesell, helpen S’ mi doch!“ Do secht de Gesell: „Was Gott zusammen gefügt hat, das soll der Mensch nicht scheiden.“

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser