Dar is mal ’n Preester weß, de hett so geern Wüß mücht. Nu geiht he mal hen na Kirch up ’n Sünndagmorgen to ’n Predigen, un do begegent em de Slachter up ’n Dörp, de hett so ’n schön Wüß in sin Moll’. Do köfft he sik ’n Wuß, den stickt he sik achter in sin Rockstasch. As he nu wider geiht, do kamt dar so ’n paar ol grot Hunn’ achter em an, de rükt dat, dat he ’n Wuß in ’e Tasch hett, un wüllt em dar je ümmer bi. Do makt he gau, dat he na de Kirch rin kümmt, un sleit de Dör achter sik too. In de Warkkamer (Sakristei), dar sett he sinen Hoot hen. Nu is dat so weß fröher, wenn de Preester sinen Hoot afsett hatt hett, denn hett de Köster em ümmer kregen. As de Preester nu up ’e Kanzel is, do geiht de Köster hen un will mal toosehn, wo dat mit den Hoot is, wat he wul al so wid afdragen is, dat he em bald kriegen deit. Do licht de Predigt dar in, in den Hoot. De hett de Preester dar in vergeten hatt. Do denkt de Köster: Döwel, de muß em je rup bringen na de Kanzel. Süß kann he je niks upstell’n. Un he kümmt bi un slikert sik lis’ na de Kanzel hen, un do krüppt he up all’n Veer’n de Tripp lank up un tuxt den Preester ümmer achter an ’n Rock, dat de Lüd’ dar keen Vermak vun kriegen schüllt. Do meent de Preester, dat de een ol Hund dat is, dat de em nakam’n is un will em bi den Wuß. Un do nimmt he den Foot un gift den Köster dar eenen mit vör ’n Kopp, dat de koppheister de
Tripp hendal nösselt.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser