Dar is mal ’n Halfknech, de is Harßdag’s bi to plögen. Nu sünd de ol’n Peer al so möd’ weß vun all’ dat Plögen, un do krupt se mit de Plog je man ümmer so eben weg. Un de Plog – de weer’n in ol’n Tiden je vun Holt, de jackeln un klötern ümmer so -, de secht ümmer: Welgen un Wehdag’, Welgen un Wehdag’! Nu hett dat ümmer Welgen geben bi den Bur’n. Un de Halfknech hett keen Welgen müch un het dar gar ne mehr gegen an kunnt. Dat is uk je so ’n ol wawweli un liwweri Krams, so ’n Eten vör krank Lüd’. Un as de ol Plog nu ümmer vun Welgen un Wehdag’ snackt, do ward he so bös’, de Halfknech: he nimmt den Plogstöcker un smitt de Peer up de Hacken. Do kamt de ol’n Kracken je in Gang’, un do geiht dat je ümmer forsch weg. Do secht de ol Plog ümmer: Klümp un Speck, Klümp un Speck, Klümp un Speck! Ja, dat ’s ’n annern Snack, secht de Halfknech, dat lat ik mi gefall’n!

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser

(Welgen = Haferschleim, Plogstöcker = Gerät zum Reinigen der Pflugschar)