De ol Fritz is mal up ’e Jagd weß. Un do ward dat so regen, un he kümmt vun sin Jagdkolonn’ af. Do dröppt he dar so ’n lütt Kat an ’n Weg, dar geiht he rin un fröcht, wat he dar man ’n Ogenblick blieben kann, bet de Regen öwer is. Ja, geern, secht de Mann, he schall sik man ’n beten dal setten. De ol Fritz sett sik je dal, un de anner — dat is ’n Bessenbinner weß — de is bi to Bessenbinn’n un singt un fleit darbi. Do secht de ol Fritz to em: Na, min god’ Mann, bringt dat so vel in, dat Se dar so vergnögt bi sünd? Ja, secht de Bessenbinner, ik un min Fru, wi lewt darvun, un denn betahl ik dar noch Schull’n vun af un sett uk noch Geld up Zinsen. Oha, secht de ol Fritz, wat kriegt Se denn vör so ’n Bessen? Ja, ’n halben Groschen vör ’t Stück. Na, un denn künnt Se dar noch Schull’n vun afbetahl’n un uk noch Geld up Zinsen setten? Dat setten S’ mi doch mal ut ’n een, wo dat angahn kann. Ja, secht de Bessenbinner, hier achtern Aben sitt min ol Vadder un Mudder, de mi grot makt hebbt. De sünd old un künnt niks mehr: de gew ik uk to leben. Dat sünd de Schull’n, de ik afbetahl’n doo. Un denn heff ik söben Kinner, de mak ik dar uk je grot vun, dat de mi weller nähr’n künnt, wenn ik niks mehr kann. Dat is dat Geld, wat ik up Zinsen sett. De ol Fritz langt sik
in ’e Tasch: hier, secht he, hier hebbt Se ’n Daler. Nu schüllt Se dat awer keenen annern vertell’n, wat Se mi eben utdüd’t hebbt, ehr ne, ehr Se hunnert Daler hebbt. Ne, dat will he denn uk ne, secht de Bessenbinner. Wiltdes hett dat ’n beten uphol’n vun regen, un de ol Fritz makt sik weller up ’n Stig. As he to Hus is abens, un he sitt min sin Jagdkolonn’ an de Tafel, do gift he ehr dat Rätsel up. Dat schüllt se raden. Veer Weken hebbt se Tit to ’n Raden. Un de dat denn raden kann, de kricht fiwhunnert Daler. Nu hett Kion — dat is den Köni sin Hoffnarr weß — de hett sik dat utlüstert, wo de Köni lank kam’n is up ’e Jagd. Un do makt he sik ’n annern Dag up ’e Reis’ un kümmt uk bi den Bessenbinner sin Kat. He geiht herin un secht, he hett al so wid lopen un will sik geern ’n beten utrauhn: wat he sik dar man ’n Ogenblick dal setten kann. Ja, geern, secht de Bessenbinner, he schall man Sitten gahn. As Kion sik dal sett hett, na, secht he, bringt dat Bessenbinn’n so vel in, dat Se dar vun leben künnt? Ja, secht de Bessenbinner, he kann dar uk noch Schull’n vun afbetahl’n un uk noch wat up Zinsen setten. Holt, denkt Kion, hier büß du up de richti Sted’! Un do secht he to den Bessenbinner, he schall em dat doch mal utdüden, wodenni as he dat meen’n deit. Ja, min god’ Mann, secht de Bessenbinner, dat dörf ik ne segg’n, ehr ne, as bet ik hunnert Daler heff. Un ik heff man eers eenen kregen. Kion kricht sinen Geldbüdel ut de Tasch un tell’t em dar hunnert Daler hen. Do vertellt de Bessenbinner em dat, wodenni as dat to verstahn is. Un darmit geiht Kion weller af. As de veer Weken üm sünd, do kümmt weller ’n grot Gala tohop bi ’n ol’n Fritz, un do fröcht he ehr, wat se dat rat hebbt, dat Rätsel. Do rad’t de een dit un de anner dat, awer dar is ne een, de dat raden kann. Do fröcht Kion, wat he uk mal mit raden dörf. Ja, Kion, secht de ol Fritz, du kanns uk mit raden. Do secht Kion dat, wo dat to verstahn is. De Keerl! denkt de ol Fritz, denn hett he dat doch utsnackt! Töf, ik will em kriegen! He lött sik awer niks ut, un Kion kricht sin fiwhunnert Daler. Annern Dag geiht de ol Fritz weller hen na den Bessenbinner. Hör’n Se mal, secht he, Se hebbt mi dat je doch toosecht. Se wull’n dat ehr ne segg’n, ehr Se hunnert Daler harr’n. Ja, secht de Bessenbinner, de heff ik uk al kregen. Do weet de ol Fritz je Bescheed. Na ja, secht he, denn schall he man bikam’n un binn’n fiwhunnert Bessens. Dar schall he üm veer Weken in Berlin up ’n Mark mit utstahn. Un denn schall he keenen Bessen ünner fiw Daler verkopen. Do ward de Bessenbinner lachen. Min beste Herr, secht he, wo schall ik vör eenen Bessen fiw Daler föllern? Denn meent de Lüd’ je, ik bün unklook. Wesen S’ man ne bang’, secht de ol Fritz. Se künnt sik dar too verlaten. Se kriegt dar fiw Daler vör. Ik bün de Köni. Darmit geiht de ol Fritz weller weg. Na veer Weken kümmt de Bessenbinner mit fiwhunnert Bessens up ’n Mark an. Nu lött de ol Fritz sin Offzeers segg’n, se schüllt to Klock een to Parad’ kam’n, un denn schüllt se all’ ’n Bessen mitbring’n. He hett awer bi all’ de Koplüd’ ansegg’n laten vorher, se schull’n sik nich ünnerstahn un Bessens verkopen, bi Tuchhus-straf. Na, de Offzeers, de schickt je ehr Burßen to Mark, se schöllt ’n Bessen köpen. Un do kamt de Burßen je bi den Bessenbinner. Ja wul, secht de Bessenbinner, ’n Bessen könnt se kriegen. Awer ünner fiw Daler kann he keenen verkopen. Se lacht em je wat ut un gaht na de Koplüd’ hen. Se kamt bi den eerßen: Ja, ik dörf keen Bessens verkopen. Se kamt bi den tweeten: Ja, ik dörf keen Bessens verkopen. Un so geiht dat reeg’langs. Un de Burßen kamt je so wa’ to Hus, ahn ’n Bessen. Klock een, as de ol Fritz to Parad’ kümmt, sünd de Offzeers je all’ dar. Awer dar is ne een, de ’n Bessen hett. De ol Fritz, de schimpt je. Ja, seggt de Offizeers, se hebbt keenen Bessen kriegen kunnt, in ganz Berlin ne. Blot up ’n Mark, seggt se, dar is ’n Bessenbinner weß, de hett awer fiw Daler hebb’n wullt. Dat ’s mi eenerlei, secht de ol Fritz; üm twee Stunn’n schöllt se all’
weller dar wesen to Parad’. Un de denn keenen Bessen hett, de kümmt vun ’n Deenß. Do möt de Burßen je all’ wa’ hen to Mark un möt ’n Bessen köpen. Un de Bessenbinner ward all’ sin Bessens los, Stück vör Stück vör fiw Daler. As de Offzeers Klock dree weller to Parad’ kamt, do hebbt se je all’ ’n Bessen. Do secht de ol Fritz to ehr, nu könnt se wa’ hen to Hus gahn. Un do geiht he hen na den Bessenbinner un fröcht em, wo he denn nu to Mod is. O, secht de Bessenbinner, nu bün ik goot to Weg’. Ja, un min Offzeers uk, secht de ol Fritz. De künnt man ’n paar Dag abens to Hus bliben, denn sönd se ehren Schaden weller na. Denn hebbt se ehr fiw Daler weller.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser