De ol Fritz het maal as Schoostergesell reist, un do kümmt he mal abens lat in ’n Dörp an, dar sünd de Lüd’ al all’ to Bett weß. Blot in een Kat, dar hebbt se noch Licht an hatt. He kloppt an un bidd’t, wat he dar keen Nacht bliben kann. Regent hett dat uk.

Do secht de Fru to ehr’n Mann: Gott, lat uns em hier man behol’n öwernach. Wo schall de arm Minsch hen?
Ja, secht de Mann — dat is ’n Daglöhner, weß — wenn de gnädi Herr dat awer to weten kricht, denn krieg’ ik wat mit de Hunn’pitsch.
O, secht de Schoostergesell, darüm behol’n S’ mi man. Dat is je düster, dat sücht je nümm’s.
Na, secht de Daglöhner, denn kumm man rin; denn will ik dat wagen. Awer morn froh mußt du betits wedder weg, dat de Herr dat ne to weten kricht.
Ja wul, secht he , ik gah in ’n Düstem weg.

As se binnen sünd, na, secht de Daglöhner, du büß uk je wull hungeri.
Ja, secht he, dat bün ik, ik heff den ganzen Dag noch ne recht wat hatt.
Ja, secht de Daglöhner to sin Fru, dar is je wul noch ’n beten nableben hüt Abend, dat is je wul noch ’n beten warm. Denn hal dat man rin, dat he ’n beten to eten kricht.

Nu hebbt se abens Rogg’nbri hatt mit Melk öwer, dat halt se rin, de Fru, un he lett sik dat je goot smecken.
Nu hebbt se dar ’n Kind ligg’n in ’e Weeg’, dat is al ari danni weß. Do fragt de Schoostergesell, wo dat Kind heeten deit.
Ja, dat is noch gar ne döfft, secht de Mann.
Noch ne döfft?
Ne, secht he. Ik weet keen Gevaddern mehr to kriegen. Denn dat geiht uns man arm, un wi hebbt ’n ganz Schow Kinner. De Lüd’, de wi wul bidd’n kunnen, de hebbt wi al all’ hatt, un tweemal to stahn, dar gift sik nümm’s to her. Ja, secht de Schoostergesell, denn will ik Gevadder stahn Sünndag un bring’ uk noch twee mit.

Annern Morgen kricht he ’n beten Kaffi un Brot, un do geiht he je wider. Do secht de Daglöhner to sin Fru: Wenn de Mann doch man blot Wort höl, denn kreeg’ dat Kind doch Krissendom.

Sünndags morgens, do kricht de Daglöhner Oller, he schall na ’n gnädig’n Herr’n kamen. He mutt je hen.

As he dar kümmt, do steiht de Vagt al dar mit de Hunn’pitsch, un de Herr steiht vor de Dör up de Tripp.

In ’n Ogenblick kömmt dar so ’n feinen Wagen anföhm, dar rid’t : Suldaten vorweg. Un twee Wagens kamt noch na. Un de Wagens föhrt all’ dree na de Kat hen, dar hol’t se still. Un de Lüd, de kikt je all’, weet je gar ne, wat dat to bedüden hett.

Fritz springt heraf vun ’n Wagen un geiht na de Kat herin. Do steiht de Fru dar un weent. Do fragt he, worüm as se weenen deit. Ja, secht se, de gnädi Herr hett dat to weten kregen, dat se de Nacht dar ’n Schoostergesell harbargt hebbt. Un nu hett ehr Mann hen kamen müßt un schall wat mit de Hunn’pitsch hebb’n. Do fragt he, wo veel Daglohn as ehr Mann kricht. Acht Schilling, secht se. Awer eenen Schilling mutt he afgeben, den’ kricht de gnädi Herr. Un eenen Schilling mutt he afgeben, den’ kricht de Herr Köni. Dat möt se all’ afgeben, secht se. De annem Daglöhners uk.
Ja, wo krie’t se den Schilling denn vor, secht he, de Köni un de gnädi Herr?
Ja, secht se, dat weet se ne, de gnädi Herr hadd’ dat secht.

Do sett he sik to Peer, de Suldaten mit, un dat na den Hoff herop, vor ’t Herrenhus hervor. Un grad’, as he dar kümmt, do fangt de Vagt mit de Hunn’pitsch an to haugen op em.
Fritz, de is je in sin Mandeerung, de bölkt: Holt!
Do verfeert he sik, de Eddelmann.
Fritz ritt bet heran un fragt, wat de Mann verbraken hett.
Ja, he hett ’s Nachs ’n Frömden in sin Kat hatt un dar will he niks vun weten.
Do secht he to twee vun de Suldaten, se schüllt afstigen.
De stigt je af. De annern möt ehr Peer anfaten.

Do secht he, nu schüllt se den Eddelmann föftein op ’n Bünnel optell’n mit de Kling’.
De Eddelman, de jammert je beesti, awer de föftein, de mutt he weg nehmen.
Do kehrt Fritz üm, un dat wedder hen na de Kat. Un do föhrt se mit dat Kind to Kark, un do ward dat döfft.

Fritz het Gevadder stahn. Un denn hett he noch twee Gevaddern mitbröcht, ’n Herr’n un ’n Dam, de hebbt in de annern beiden Wagens seten. Un de Daglöhner un sin Fru sünd ok mitföhrt. As dat Kind döfft is, do föhrt se all’ wedder trüch na de Kat. Un do kricht de Daglöhner ’n Büdel vull Geld. Un vor dat Kind ward uk ’n schön Stück Geld dal sett as Patengeschenk. Un do föhrt de dree Wagens wedder ut ’n Dörp herut.

Op den Hoff hett Fritz ’n ganz Kumpanie Suldaten lecht, de hett de Eddelmann dat ganz Jahr öwer versorgen müßt.