‘n ol ’n Daglöhner — Hans Grag’ hett he heeten — de kümmt mal ut ’n Fell’ abens un hett sik möd’ arbeit’t un will hen to Hus. Un do gruwelt he dar so öwer, de ol’n riken Bur’n, de sitt in ’t Weertshus un speelt Karten, un he mutt sik afflawen un hett knapp mal sin beten drög’ Brot. Un he gnurrt mit unsen Herrgott, dat he ne gerech is. Den eenen gift he Land un Sand, un den annern gifft he ’n Staff in ’e Hand. Darbi hakt he achter so ’n ol Wöttel un kricht dat Tummeln un pultert in ’n Graben. He krawwelt sik je so bi lütten wedder rut. Un as he wedder in ’e Beenen is, so, secht he, un denn schall ’n dar uk noch still to swigen. Wenn ’n dar mal ’n Woort to secht, denn stött he eenen foorts in ’n Graben.

——

(afflawen = abrackern)

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser