De Mann ut ‘n Paradies

Dar is mal ’n Burfru weß, ’n ol Wittfru, de is so dumm weß. Nu kümmt dar mal ’n Reisen bi er an un bidd’t. Do fragt se em, wo he her kümmt. Ja, he kümmt ut Paris, sech’ ’e. „Ut ’n Paradies?“ „Ja, ut ’n Paradies.“ „Och“, sech’ se, „denn hett he min’n ol’n Mann dar uk sachs sen?“ „Ja wul, lütt Fru“, sech’ e’, „dar heff ik noch mit snackt, as ik wech gan dö.“ „So?“ sech’ se. „Na, wo geit em dat dar denn?“ „Och Gott“, sech’ ’e, „dat geit em dor hel leg. De ol Mann mutt Swin höden un hett niks mer üm un an. Sin Scho, de sünd so twei — he geit so to segg’n hart in ’e Stoppeln.“ „Och, du lewer Gott, ja! — Reist he dar noch weiter hen?“ „Ja“, sech ’e, „ik heff hier blots ’n beten to don, naher reis’ ik dar weiter na to.“ „Och, min go’ Mann“, sech’ se, „denn kunn he je so got wesen un nem’n min’n ol’n Mann ’n beten mit.“ „Ja wul, lütt Fru“, sech’ ’e, „dat will ik gern don.“ Do gifft se em ern Mann sin sünndags Tüch mit, ’n ganzen Antoch, vun Enn’ to Wenn’, mit Hot un Steweln, un gifft em föfti Daler mit, un denn noch ’n Swinsschinken vun ’n verti Pund, dat he uk wat to leben hett, er ol Mann. Un de Kerl geiht dar je mit los.

Naher — dat ward je Meddag — do kümmt de Sön to Hus vun’n Plögen. „Och Gott, min Sön“, sech’ se, „min beß Hans, hier is en weß, de hett mi ’n Gruß bröcht vun din’n ol’n Vadder. Den’ geit dat dar so truri: he mutt Swin höden un hett niks mer üm un an.“ „Mudder“, secht de Sön, „se hett den Kerl doch niks mitgeben?“ „Gott, ja min Sön“, sech’ se, „ik heff em Vadder sin’n sünndaß’n Antoch mitgeben un denn ’n par Schillink Geld un ’n beten to leben.“ „Klas“, secht de Sön, „sadel mi mal gau den Appelschimmel, den Kerl will ik na.“ Na, de Knech de sadelt den Schimmel, un he den Kerl je na. De Reisen, as de dat war ward, dat dar en in vull’n Sprüng’n achter em an klebuddern kümmt, do markt he je Unrat. He gau dör ’n Knick hendör un dat na dat hog’ Korn herin. De anner de binn’t sin’n Schimmel dar an, an ’n Busch, un dünn den Kerl na. De dreit sik kort up ’e Hacken herüm in dat Korn, dünn wa’ dör ’n Knich hendör un dat na den Schimmel rup, un dünn — heß ’n ne, denn krichs ’n doch — mit den Schimmel wech, as wenn de Döwel achter em is.

Na, de anner de hört dat Klebuddern je, dat de Kerl mit den Schimmel utrackt, awer do is ’t je to lat. Wa’ binn’n hal’n kann he em je ne mer. Do gruwelt he sik ut, wat he segg’n will, wenn he bi de Olsch in ’n Hus’ kümmt. As he bi er kam’n deit in ’n Hus’, „na, min Sön“, sech se, „wo ’s ’t worden?“ „Ja, Mudder“, sech’ ’e, „ik heff em den Schimmel uk noch mitgeben.“ „Dar heß du Gotts Lon an verdent, min Sön“, sech de Olsch. „Nu brukt he je ne to Fot to gan, din ol Vadder, nu kann he sin Swin je nariden.“

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser