Dar is mal ’n Jung weß an ’n Hoff, de schall mal vör ’n Verwalter mit ’n Kip vull Kref to Stadt, de schall he den Afkaten hen bringen, ’n Breef kricht he uk mit. Ünnerwegens ward he möd’, un he lecht sik an ’n Wall un drus’t in. Nu is de Deckel ’n beten afgleden weß vun de Kip. Un do krupt de achtföti’n Deerter ut de Kip herut un krupt na ’n Knick herin. Dar gefallt ehr dat beter as in de eng’ Kip. As de Jung upwakt, do is sin Kip je lerdi, un sin Kref sünd weg. He geiht awer doch hen to Stadt un gift den Breef af. De Afkat lißt den Breef. Un as he em lesen hett, ja, min Jung, secht he, ik finn’ hier ’n Schock Kref in den Breef, wo is dat dar mit? — O, man goot, secht de Jung, dat s’ in den Breef sünd! Ut de Kip weer’n s’ mi rut krapen.

(Kref = Krebs)

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser