De klook Gos’harrjung

Dar is mal ’n Bur’n weß, de hett ’n How Gös’ hatt, de hett de Gos’harrjung ümmer höden müßt. Nu is de Jung mal in ’n Wisch to höden weß, de is ne dich weß. Un up de Koppel bi an, dar hett de Bur Mangkorn hatt. Un de Jung hett uppassen schullt, dat de Gös’ em ne dörgaht un kamt in dat Mangkorn un aast dat all’ dör. Dar hett he ehr grad’ vor möten schullt. He is awer tooslapen weß namdags, un do sünd de ol’n Gös’ dör so ’n Rangellock krapen un sünd dar doch in weß, in dat Mangkorn, un hebbt sik dar ontli wat bi to god’ daan. Nu sitt de Bur abens mit sin Lüd’ vor de Dör, de Gos’harrjung uk mit, un do hört se, dat de Gös’ dar ümmerlos taddern doot in ’n Stall. Do secht de Jung, de hett dat je rech goot weten, wo se vun taddern, dat ehr de Lecker na dat schön Mangkorn steiht, de secht so bi sik sülb’n: Ja, snack ji ju man wat af! Dat schall ju doch ne lücken! Ik kann ’t all’ verstahn, wat ji dar taddert. — Jung, wat sechs du dar? secht de Bur. Du kanns de Gös’ verstahn? — Ja, secht he, dat kann ik. Ik heff dat rech goot verstahn, wat se eben segg’n dee’n. — Na, wat sä’n se denn? secht de Bur. — Ja, se sä’n: Wenn wi morn froh utlaten ward, denn wüllt wi foorts hen na ’n groten Hoff, na dat Mangkorn herin. — Jung, secht de Bur, du büß je de allerdull’s! Du letts mi de Gös’ ehr ne ut morn froh, ehr ik in Gang’ bün! Dat will ik doch sülb’n mal mit beleben. Na, ’n annern Morgen, as de Bur in ’e Beenen is, do röppt he den Jung, he schall nu man kamen un laten de Gös’ ut. De Jung makt de Dör apen, un do kamt de Gös’ je ut ’n Stall herut, un dat — ta ta ta — foorts dribens hen na dat Rangellock, un do all’ reeg’langs een achter ’t anner an dör dat Lock hendör, un dat na dat Mangkorn herin. Jung, secht de Bur, dat harr ’k doch min Dag’ ne dacht! Du büß je ’n wedderßen Bengel! Do hett de Bur dat richti löwt, dat de Jung dat Taddern verstahn hett. —

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser