Dar is mal ’n Mekelnbörger Bur’n weß, de is mal na Lübeck weß mit Eier. Un do kümmt he uk bi ’n Ratsherrn. Do secht he to den Ratsherrn: Se sünd je Rad’sherr, secht he, denn raden s’ doch mal, wo veel Eier as ik in min Kip heff. Wenn Se dat raden künnt, denn schüllt Se S’ all’ hunnert hebb’n. — O, secht de Ratsherr, dar heß je wul ’n hunnert Stück in. — Döwel hal! secht de Bur, dat hebbt S’ rad’t. Dat harr ’t ne dacht. Un do kricht de Ratsherr je de hunnert Eier, ’n paar Dag’ darna kümmt de Bur wedder. Do hett he ’n Sack, de is up ’n Enn’ ’n beten twei. Un ut dat Lock, dar kikt ’n Been un ’n Steert ut vun ’n Katt. Na, Herr Rad’sherr, secht he, wüllt wi mal wedder raden? Awer dit mal drapt Se dat ne, dar will ik tein Daler up wedd’n. Un darmit lecht de Bur tein Daler up ’n Disch. Ja, wat schall ik denn raden? secht de Ratsherr. — Ja, wat ik in min’n Sack heff, wenn Se dat raden künnt. — Ja, secht de Ratsherr, dar sett ik tein Daler gegen. Un darmit lecht he uk tein Daler up ’n Disch. In din’n Sack, dar heß du ’n Katt in. — Ne, secht de Bur, dat hebbt S’ ne drapen. Dat heff ik je glik secht. Dat’s ’n Kater. Un darmit rakt he sik dat Geld tosam’n un geiht mit sin’n Kater ut de Dör. Do hett he sin Eier goot betahlt kregen.