Dar is mal ’n Bur’n weß, de hett ne rech to gang’ kamen kunnt mit sinen Kram un hett wid in ’e Schuld seten. Do geiht he hen na ’n Paster — dar hett he bi an wahnt — un klagt den’ sin Not. Dat Burspel’n, secht he, dar kümmt niks bi rut, dar mag he ne mehr öwer wesen. Wat he em dat ne lehrn will, dat he uk Paster ward’n kann. Ja, Nawer, secht he, dat will ik di wul lehrn. As he ’n Viddeljahr in ’e Lehr weß is, o, secht de Bur, na dissen kunnn ik uk wul al mal up de Kanzel stigen. Awer wenn ik nu to hol föhrn doo, wo ward ’t denn? Ja, secht de Paster, ik gah vor de Tit na de Kanzel rup, un dar sett ik mi achter hen, dat de Lüd’ mi ne sehn könnt. Un wenn du denn faß föhrn deis, denn will ik di wul helpen, denn sech ik di too. As se nu bi ’n letzten Vers sünd, do geiht de Bur je hen — hett ’n Summari un all’ an — , sticht na de Kanzel rup un makt dat je all’ so, as dat hörn deiht. As dat nu awer los gahn schall, un all’ de Lüd’, de kikt em an — , de Kirch is je brekenvull weß; se sünd je all’ nili, wo he dar mit to gang’ kümmt — , do ward em dat Hart so dull kloppen, un he kann niks herut kriegen. He mag uk je sach niks weten hebb’n. Do secht de anner Paster, de stött em an und secht: Nu geiht ’t los. „Nu geiht ’t los“! röppt he. Do secht de anner: „Hol still! Eers kümmt je dat Vaderunser.“ „Hol still!“ röppt he, „Eers kümmt je dat Vaderunser.“ Ja, wenn ’t so gahn schall, secht de anner, denn knip ik ut. Do röppt he: „Ja, wenn ’t so gahn schall, dennn knip ik ut.“ Do lopt se beid’ vun de Kanzel hendal, un dat weg. Do is de Kirch ut weß.