Dar sünd mal ’n paar Studenten weß, de sünd op’e Reis weß un hebbt keen Geld mehr hatt. Nu makt se sik af, in dat un dat Weertshus wüllt se Höhnersupp eten. De een schall dar vör sorgen, dat se ’n Hehn krie’t to de Supp, un de anner schall naher ’n Buddel Win betahl’n.

Nu geiht de, de de Hehn besorgen schall, de geiht to Markt. Op’n Markt, dor dröppt he’n Bur’n, de hett plückt Höhner to verkopen. Do fragt he em, wat so’n Hehn kossen deit — Söß Schilling, secht de Bur. — Ja, he nimmt sik een. Do langt he sik in’e Tasch: o, secht he, nu heck (heff ik) min Geld vergeten. Denn mutt he mit em kamen, secht he, na sin Logis, un hal’n sik sin Geld. — Ja, secht de Bur, ik kann hier man ne vun’n Wagen afgahn. — O, secht de Student, he hett dar je ’n groten Jung, de kann je bi ’n Wagen bliben.

Nu hett de Bur so ’n groten Bart hatt, un do geiht de Student mit em na ’n Barbeerer rin un secht to den Bur’n he schalll man ’n Ogenblick op ’e Deel toben. Un do geiht he herin un secht to den Barbeerer, he hett dar ’n Mann op ’e Deel mit so ’n groten Bart, un sin Fru will gern, dat he sik den Bart afnehmen laten schall. De Mann will dat awer ne. He mutt sehn, dat he em den Bart in Goden afkricht. Wat he secht, dar mutt he sik ne an kehrn. He is all’mal ne so recht un snackt allerhand dwatschen Kram, dat he sin Geld hebb’n will vör de Hehn un dat de Lüd’ em bedragen hebbt, un so wat. Dar schall he man gar ne na dal hörn un sehn, dat he em den Bart afkricht. Un do fragt he den Barbeerer, wat he ne achterut gahn kann, dat he vun den Mann af kümmt. — Ja, secht de Barbeerer, he kann dar dör de Slapstuw gahn un denn dör de Kök, dar is uk ’n Utgang, na de anner Strat hen. As de Student weg is, ut de Achterdör, do makt de Barbeerer de Dör apen un secht to den Bur’n, he schall man herin kamen un sik dal setten. Un he sleit je Schuum un will em inseepen. Ne, secht de Bur, darüm kümmt hei ne, he will sin Geld hebb’n vor sin Hehn. — Ja, secht de Barbeerer, he weet al Bescheed, he schall man eers hen sitten gahn; denn sünd se dar licht mit lank. De Bart mutt je doch af: sin Mund is em je al ganz towussen. — Och wat, secht de Bur, wat gelt di min Bart an? Ik will min Geld hebb’n. De Bengel hett mi bedragen. Wonebe’n is he afbleben? He hett mi ’n Hehn afköfft, hett awer ne betahlt. Do sücht de Barbeerer je, wo ’t Laken schäm is, dat de anner den Bur’n anföhrt hett. Ja, secht he, den’ hett he ut de Achterdör laten; de is weg. Awer he schall dat man bi de Polizei mell’n.

De Student is wiltdes hen na dat Weertshus gahn un hett sik sin Höhnersupp kaken laten. Un nu sitt de beiden je an ’n Disch un plegt sik an ehr Supp. Un ’n Buddel Win drinkt se dar uk to. Den hett de anner Student je bestell’t. As se ehr Höhnersupp vertehrt hebbt un ehren Win ut hebbt, do secht de, de de Hehn hal’t hett: Den Win betahl ik. — Ne, secht de anner, den’ betahl ik; ik heff em je bestell’t. — Ja, secht de eers, dat ’s eenerlei, betahl’n will ik em. Du heß gistern betahlt. — Oh, secht de Weert, dar schüllt s’ sik doch ne üm striden; se könnt je beid’ de Hälf betahl’n. — Ne, secht de een, wenn he dar mit inverstahn is, de Weert, denn wüllt se mal ’n Spaß maken. Se wüllt em de Ogen verbinn’n. Un denn schall he ehr söken. Un den’ he denn fat kricht, de mutt den Win betahl’n. — Ja, man to, secht de Weert, dat ward je ’n Spaß. Se binn’t den Weert ’n Dook vor de Ogen, un do makt se lik’s de Dör apen, un dat weg. Un de Weert grawwelt je mit de Hänn’ in de Stuw hemm.

Wiltdes hett de Polizei allerwegens nafragt un hett dat utfünni makt, dat de mit de Hehn na dat Weertshus rin gahn is. Un nu kömmt de Polizei na de Dör herin. Do kricht de Weert den’ bi ’n Wickel un secht: Se möt betahl’n. — Ja, secht he, ik heff je noch gar niks hatt. Do kricht de Weert sinen Dook vor de Ogen weg, un do is de Polizei dat je. Un de beiden Bengels sünd verswunn’n. Do hebbt s’ den Weert uk anföhrt.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser

(wo’t Laken schäm is = wo das Laken dreckig ist, wo was los ist)