De beiden Sniedermeisters

Dar is ’n Herr weß, de hett sik Prob’n halt to ’n Antog Tüg will he hebb’n. Do geiht he to Stadt na ’n Snider un fragt den, vun den Dok, wo vel Tüg as he dar vun hebb’n mutt to ’n Antog Tüg. Ja, secht de Snider, dar mutt he ari wat vun hebb’n, dar mutt he wenissen vertein, föftein Meter vun hebb’n. — Ja, secht he, dat is em ’n beten vel. Dar will he ers sik mal bet na erkunnig’n.

He geiht na ’n annern Snider hen un fragt den, wo vel Tüg as he darvun hebb’n mutt to ’n Antog Tüg. — Ja, secht de Snider, wenn he em dörtein Meter bringt, dar kann he em ’n goden Antog Tüg vun maken.

Ja, secht de Herr, dat schall awer ’n Antog wesen, de mi ontli sitten deit un uk allerwegens grot nog’ is, dat Se mi em ne to lütt makt!

Ja, secht de Meister, dar will ik Se ’n Antog Tüg vun maken, dat Se tofreden sünd darmit. — Wonehr is he denn ferti? secht de Herr weller. — Den’ un den’ Dag künnt Se man weller kam’n; denn is he ferti.

De Herr, de kümmt weller un fragt. Ja, de Antog Tüg is ferti. Wüllt Se em glik mal anpassen? secht de Meister. — Ja.

Ja, denn kam’n Se mit hier na diss Stuw. — Do passt he den Antog Tüg an un besücht dat je. Do secht he: Vun den Antog Tüg, dar bün ik sehr vun tofreden. Awer segg’n Se mi mal, secht he, de lütt Jung hett uk je ’n splinterni’n Antog Tüg an. — Ja, den’ heff ik em uk ers makt, secht de Snider.

Ja, secht de Herr, mi schin’t dat so an, as wenn dat vun den nämli’n Dok is, wo min Antog vun is. — Ja, secht de Snider, dat is dat uk. So vel wer dar öwer.

Denn segg’n Se mal, secht de Herr, de anner Snider wull noch so un so vel mehr hebb’n. Un anners kunn he em ken’n Antog maken. Se hebbt dar nu twe ut makt: wodenni regert sik dat awer?

Ja, secht de Snider, de anner Meister hett uk twe Jung’s. Un de hebbt dar beid’ ’n Antog vun hebb’n schullt. Un denn kunn he anners ne, denn müss he dat Tüg hebb’n.

Do fragt he den Meister, wat he denn kriegen deit. — Ja, secht de Meister, dat un dat mutt ik hebb’n.

Dat schüllt Se uk hebb’n, secht de Herr. Denn ik bün got vun den Antog Tüg tofreden. Un do kricht he sin Geld, un do sünd se klar.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser