Dar is mal ’n Bur’n weß, den’ sin Dochter hett sik verheiraten wullt, un het ’n Peerd mithebb’n schullt to Utstür, dat is so ’n hübsch Peerd weß. Do kamt dar twee Peerkoplüd’, de wüllt dat Peerd köpen. Se wüllt dat awer je ne verkopen: dat is je ’n Brutpeerd. Do seggt se, dat kann ehr noch stahl’n ward’n. Do lat se ’n Keed maken, wo se dat mit faß binn’t. Nu kümmt de Hochtit je, un do gaht de beiden Peerkoplüd’ – dat sünd ’n paar Spitzböw weß – de gaht hen un wüllt dat Peerd stehl’n. De een schall allerhand Manövers maken, wo de Hochtitslüd’ na kiken un na hörn doot, un wiltdes schall de anner de Lenken dörfil’n un mit dat Peerd weg trecken. Nu geiht de een je hen un makt sin Manövers, singt un geiht to, dat de Lüd’ all’ na em hen kikt un hen hört, un de anner is bi to fil’n. Dat hett awer je ’n beten schri’t un do singt de anner: „Smeer din Fil mit Fett, düker di bet. Ik kann den Hoot noch kiken sehn.“ Dat Peerd hett an de Deel stahn. So weer dat hier in fröhern Tiden je allerwegens, dat de Peerkrüffen an de Deel weer’n. Toletz do hett he de Keed’je dör un will mit dat Peerd rut trecken. Do singt de anner: „Bi Suksdörp ünner de Linn’n, dar wüllt wi uns wul finn’n.“ Un do geiht he uk weg un geiht den annern na. Do hebbt se ’t Peerd doch kregen.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser