Dor is mal’n ol Fru west, de is so krank west. Un dor kümmt de Preester un will ehr dat Abenmal geben. Nu steiht he je vor ehr Bett un will erst ’n Vers beden ut dat Gesangbook, un dor fangt he an: „O große Not, Gott selbst ist tot …“

Dor seggt de ol Fru: „Och Gott, is de ol Mann nu ok dot?“ „Awer min leewe Fru“, seggt de Preester, „wenn se so dumm is, denn helpt ehr dat Abenmal ok je niks.“ „Och Gott, Herr Paster“, seggt se, „dat möt Se mi nich öbelnehmen. Ik wahn hier ganz alleen un krieg narms wat vun to hör’n. Un dat Blatt hol ik mi ok nich!“

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser