As Großvadder de Großmudder kreeg

Min Großvadder, as de noch Junkkeerl weß is, do is he bi sin ’n Vadder as Halwknech weß un hett jeden Dach mit veer Peer un een Deern un eenen Jung up Nienra’ arbei’n müsst. Nu will he mal eenen Abend mit sin Fohrwark hen to Hus föhrn, do röppt de Vagt em an, he schall ’n annem Morgen, wenn he mit sin Fohrwark up’n Hoff kümmt, denn schall he mal na ’n Verwalter kam’n, de will em spreken.

Nu is dat fröher in ’e Lifeegenschop so weß, wenn se sik hebbt wat to Schull’n kamen laten, denn hebbt se morgens na ’n Hoff kamen müsst, na ’n Verwalter, un denn hett de Vagt ehr wilk uptell’t. Nu fragt de annem Knech’n em je, wat he verbraken hett, dat he na ’n Verwalter kamen schall. He weet je narms wat af, awer he hett so vel Angs utstahn de Nach, he hett dar gar ne vor slapen kunnt.

Annern Morgen föhrt he nu je na ’n Hoff rup. De Deern un de Jung möt bi de Peer stahn blib’n, un he geit rin na ’n Verwalter. Do secht de Verwalter to em: „Mit din Spann, dar kann vundag ’n annern mit arbei’n. Du schast gliks hen na Lensahn; du schast de Wittwe Sch. heiraten. Du kanns di dat Geweß’ dar mal ansehn, un denn kümms du weller bi mi vör; denn wüllt wi dar wider öwer spreken.“

Na, he geit je hen na Lensahn. Un as he dar kümmt, do secht he: „Gun Morgen, min Deern. De Verwalter hett mi her schickt, wi beiden schüllt uns heirat’n.“ „Ja, min Jung“, sech’ se, „denn mutt dat je los gahn.“ Nu besücht he sik dat dar all, de Kög un de Peer un den ganzen Kram, un do fröhstückt se eers goot tosam’n, un do geit he wa’ na ’n Verwalter.

„Na“, secht de Verwalter, „wat sechs du darto? Wo gefall’t di dat dar?“ „O, ganz goot“, sech’ ’e. „Ja“, secht de Verwalter, „denn ga nu man hen na din Ol’n un sech ehr dat, un denn mak’t man Anstalt, dat ji bald tosam’n kamt.“ Do hebbt se Hochtit geben, de beiden, un do hebbt se glückli tosamen lew’t in Lensahn.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser