Dar is mal ’n Weert weß woor up ’n Dörp — Hahn hett he heeten — dat is so ’n beesti’n dicken Keerl weß. Baben sin Dör is ’n blag’ Peerd afmalt weß, dar hett ünner stahn „Zum blauen Roß“, darüm hebbt se uk velmal „Roßweert“ to em secht, de Lüd’. As he nu dot bleben is, do kümmt he je baben bi Petrus an un kloppt an de Dör. Petrus kikt ut un fragt em, wat he vor ’n Mann is. Ja, secht he, he is de Gaßweert Hahn, dar ut dat un dat Dörp. Ja, secht Petrus, Hahn’n kann he dar ne bruken. Dat is ’n Deert, dat kann he ne utstahn. He kann dat Kreihn ne hebb’n in de Ohr’n. Ja, secht Hahn, wat he denn ’n Roßweert bruken kann. Ne, secht Petrus, mit de Peer, dar heff ik uk niks mit in Sinn. Denn min Herr, secht he, de hett up ’n Esel reden. Do secht Thomas — de kikt Petrus so öwer de Schuller — Bewahri een, secht he, wat ’n dicken Engel! De mutt den halben Himmel je vör sik hebb’n. Vör den’ hebbt wi hier keenen Platz. Ja, secht Hahn do, denn mutt ik je wedder hendal. Ik sech ju awer, ik wenn’ mi an Bismarck un will den’ dat mal vertell’n, wodenni as dat hier haben toogeiht bi ju. All’ns in ’e Welt! secht Petrus. Awer dar bliw mi mit vun Liw mit den Bismarck! Denn kumm man leewer rin. Awer du ünnersteihs di nich, dat du hier in’n Himmel an to kreih’n fangs! Dat sech ik di.

Opsammelt un daalschrewen vun Wilhelm Wisser