Dat weer vör vele dusend Jahren, as uns’ Herrgott de Welt erschaffen de, da reep he de tweete Dag na Fierabendstid all sin hillige Engel tosamen un sä: „Kinners,“ sä he, „morgen ward dat en hilde Dag gebn; denn mutt de ganze Eer beseit un beplant warrn, dat ‘n bet Abend schön bewussen is. Da möt’n j’ mi nu en beten flitig to Hand gahn, dat ik to rechte Tid fertig warr.“
De annern Morg’n för Dag un Dau hung he je nu jeder en Seisack op de Nack un schick se ut, de eene na’t Süden, de annere na’t Norden. Als nu eener vun de, de dat Nord’n besein solln, dör dat Meckelnborgs un Lauenborgs keem un sik de Strämel beseeg, de sik as Sleswig-Holsteen usw. henlank trock, do kratz he sik achter de Ohren un seggt bi sik selbst: „Dunnerschlaa, dat is aber dumm; sall ik de Strämel von dree Warp toseihn, so mutt ik jo lerrig werrer torügg gahn, un en mit twee Warp to besein, is en eegentlich en beten breet. Aber versöcht sall’t warrn, ik sei na beide Föt.“
Un so seit he denn los, de Ostküst hin un de Westküst torügg. Als he darbi nu öwer de Slie wegtritt, wat en beten lange Schritt weer, kümmt he in’t Snüffeln, un darbi fallt em en ganze Slatt vun Böm un Büsch, un Blomen un Müsch öwer dat Angelland; he scharrt dat en beten utenanner, un uns’ Herrgott hett et wassen laten bet hütigen Dag. Wer’t nich glob’n will, de kann man verfolgen, wo de Engel wieder seiht hett de Ostküst hin un de Westküst torügg. Als he de Ostküst to Enn seit hett, da is et em gahn, as et velfach geiht, wenn so’n Gemeng seit war, -– dat sine Saat, as Gras un Krut, is em dörch de Fingern lopen un in de Sack blebn, un dat grave Saat, as Eken, Bok un Nöt, hett he utseit. Darum is de Ostküst uk so mit Holt un Busch bewussen un de Westküst mehr mit Krut un Gras, dat he noch in de Marsch tämlich dick utstreut hett.
Wie et nu Abend ward un uns Herrgott alles wassen lett, da wiest et sik, dat de Engel en grote Seibalk makt hett. Da mußt en noch abends spät hen un seien alles, wat noch in de Säcke blebn is; dat weer nu meist man Heidekrut, Geil, wilde Timian usw., man nennt et jo noch hütigen Dags de Heid. —
Un dat Stück mutt wahr sin, denn mi hett et Dortenmörsch vertellt, un dat weer en ole wahrhafte Fru.