3.3 Wiederholung des Verbs

Sehr gerne wird das Verb verdoppelt, um eine nachdrückliche Verstärkung zu erreichen:

He kunn un kunn nich vun ehr laten (Tr., A. 41)1
Dat kann un kann ja nich angahn (Tr., A. 97)1
Loos ween mutt un mutt he em (P. V. 12, 36)2
He kann un kann uns dat doch ni all un all öwer’n Kopp wegnehmen (P. V. 12, 18)2
Nee, nee, Jung, dat geiht un geiht nich (M., T. 77)3
De Koor seet op den Slick un wöör un wöör nich wedder flott to kriegen (Fock, H. J. 38)4
De Elv wull un wull nich in Sicht kommen (Fock, Sch. 21)5

Häufiger noch findet die Verdoppelung des Verbs statt, um eine andauernde Tätigkeit auszudrücken:

Hans leggt sik in sin Loofbett daal un gruvelt un gruvelt (P. V. 3, 19)6
He puust un puust, dat all de Stubbens ut de Eer rutfleegt (P. V. 3, 39)6
Klaas, de hett reist un reist, un hett dat gorni to weeten kreegen (W. 11)7
He geiht un geiht ümmerlos (W. 132)7
Un se söcht un söcht em allerweegens, aver se kann em narms finnen (W. 269)7
Un de breede Jalk dreef un dreef vor Gewalt no Südosten (Fock, H. G. 117)8
Hein roon un roon un treust un treust (Fock, H. G. 129)8

(ursprünglich Abschnitt 55 in Meyers Buch “Unsere Plattdeutsche Muttersprache”)

  1. Paul Trede, Abel, Garding 1880 ↩ ↩
  2. Plattdütsche Volksböker, Garding 1914 ff.: Band 12 ↩ ↩
  3. Mähl, Tater-Mariken, Altona 1869 ↩
  4. Hamborger Janmooten, Hamburg 1914 ↩
  5. Schullengrieper und Tungenknieper, Hamburg 1910 ↩
  6. Plattdütsche Volksböker, Garding 1914 ff.: Band 3 ↩ ↩
  7. Wisser, Plattdeutsche Volksmärchen, Jena 1914 ↩ ↩ ↩
  8. Hein Godenwind, Hamburg 1912 ↩ ↩