Oft wird die Form des Gegensatzes gewählt, um scherzhafte Wendungen anbringen zu können. Der Witz besteht gewöhnlich darin, dass nur der Form nach und scheinbar ein Gegensatz besteht:

Dick mag ik de Bodder nich, aver hoch
Ik kann ni schöön singen, aver fleiten kann ik slecht
Bang bün ik ni, aver ik kann ganz gefährlich lopen
Nielig bün ik ni, aver ik mag geern allns beeten genau weeten
Neehm to di un smeer di op, aver schoon mi de Bodder!
Lang nu frisch bi, aver mi ni in de Hoor
Ik bün grad keen Leckermuul, aver’n beeten Bodder in de Grütt, dat geiht dor mit
Ik mag ni geern dünn Bodder, aver dicken Kees
He hett gode Knaken, aver de besten hett he in’n Mund
Se mag wull arbeiten, aver sien’ egen Sweet, den mag he ni rüken
He hett studeert bet an den Hals, aver na’n Kopp is nix rin kamen
Se is nich egen un ok nich nücksch, aver wat se nich will, dat deit se nich
De Wind weiht wull en Sandbarg tohopen, aver keen’ dicken Buuk
Utverschaamt lett ni goot, aver födt doch goot
Geiht allns in de Welt, blot keen holten Backaben
Aller Anfang is swoor, blot ni bi ’n Steensammeln
Vörsicht is bi alln Dingen goot, blot ni bi achter utsneeden Steeveln
Wat du weest, weest du eben so goot as en Preester, blot ni so veel
Dör de Welt kaamt wi all, blot ni all liek goot
Geld as Schiet, blot ni so krümelig
Geld as Hei, blot ni so lang
Vigelin speelen kann ik ok, sä de Buur, blot dat Fingereren verstah ik ni
Allns in de Welt, blot keen Nachtmütz mit Ärmeln
He is so klook as en Imm, kann blot keen’ Honnig maken
He hett ni stahlen, he hett dor blot mit de Hand op pedd
Hett goot smeckt, blot de Apptit is dor bi vergahn

(ursprünglich Abschnitt 80 in Meyers Buch “Unsere Plattdeutsche Muttersprache”)