Sehr gerne wird eine Aussage in die Form eines scherzhaften Bedingungssatzes gekleidet:

Wenn de Katt en Koh weer, denn kunn’n ehr melken
Wenn de Hund Geld harr, denn köff he sik en Wust
Wenn de Pracher nix hebben schall, fallt em de Luus ut’n Pelz – verlüst he dat Broot ut de Kiep
Wenn du den Lehm beeter kennst, harrst du Pötter warden kunnt
Wenn ik Landvaagt weer, wull ik nix as Bodder in Brie eeten
Wenn Hans so klook weer, as Fritz wesen kunn, denn weern se beid en poor plietsche Drievers
Wenn du so dick as dumm weerst, kregen di keen söben Peer ut de Steed
Wenn en Unglück weesen schall, fallt de Katt von’n Stohl un brickt de Ohrn
Wenn dat Woort en Brüch weer, füll he oder ik doröver
Wenn dat lüttje Wort “wenn” ni weer, kunn Hamborg ok in’n Buddel
Wenn ik min Oogen in de Hand nehm, kunn ik dat doch ni maken
Wenn man en Snieder, en Wever un en Möller in’n Sack stickt un den Diek dal trünnelt, liggt ümmer en Spitzboof baben

(ursprünglich Abschnitt 79 in Meyers Buch “Unsere Plattdeutsche Muttersprache”)